PDF ENGLISH FRANÇAIS ITALIANO DEUTSCH ΕΛΛΗΝΙΚΑ ESPAÑOL

English

Proletarians “On the Home Front”!
Comrades!

In many parts of the world, right now the capitalism is once again kicking off its inherent war machine to slaughter thousands upon thousands of proletarians. They are being relentlessly bombed and shelled; deliberately starved and deprived of water; forced to shoot, stab or poison each other with gas in the trenches, raped, tortured and mutilated…

When our class is confronted with this carnage, this horrific intensification of inhumanity of the capitalist society its only reaction is to refuse to submit to it! This is coming from our guts and at the same time it is an expression of our historical class interests.

Because of that soon after the war in Ukraine started, the so-called “incidents” started popping up on both sides of the front. Soldiers of both armies have been increasingly trying to avoid being drafted and sent to the front. They hide when they can and if they are forced into the military units, they try to escape and leave their positions at first opportunity. It went so far, that the Ukrainian generals complain about “total disintegration of the army discipline”. Same thing is happening, even though on smaller scale unfortunately, in other inter-bourgeois conflicts in the Middle East, Sudan and elsewhere. Both in Ukraine and in Russia army officers and military recruiters have been attacked by their “own” troops.

But what can we as proles living in the “peaceful” territories of “the home front”, do to practically support the struggle of our class brothers in uniform revolting against the capitalist war and practically connect it with our own struggles? Even if we are lucky to live far away enough from the “kill zone” that we do not suffer from bombings, rockets, military occupation or a presence of roaming bands of “special unit” cut-throats?

Our lives are still impacted daily by cuts in “social spending”, worsening of working conditions and intensification of exploitation, increase in prices of housing, food, energies and other means of survival, increased social control and repression and overall militarization of society.

This of course is nothing new, we experience this misery in times of capitalist “peace” as well and we struggle against it all the same. But during the war or intensive preparations for the war, Capital and its State need to concentrate increasing part of the production into so-called “war economy”. In other words, to rapidly produce weapons, ammo and military vehicles, fuel, food rations, etc. only to just as rapidly spend them in the process of mass killing of proletarians – i.e. US! And because each State has to do it faster and more massively than the “enemy”, this creates an immense pressure to make us work always harder, longer hours, with less protection and so on. At the same time the State has to double down on propaganda of the nation and sanctity of “the Motherland”, “democracy” and “freedom” in order to convince us to sacrifice ourselves for the interests of Capital which can never be our own.

The first answer to the question of what to do therefore is: to revolt against our own exploitation! Through strikes, occupations, blockades and sabotage of highways and railways, looting of goods as well as their redistribution among our class and so on during war time we attack the production, valorization and reproduction of Capital needed for the war efforts. But also, by claiming our class interests in opposition to the interests of the ruling class we subvert their fairy-tale of “national unity”! Our class enemies will also have to send more cops and soldiers to try to repress our struggles – and those will be missing for hunt on deserters and refugees, for enforcing mobilization, for guarding the borders… and their loyalty to the State is not given. After all, mutinies in Russian army in February 1917 were sparked when the soldiers were given a command by their officers to repress striking workers in Petrograd!

To make our attack on the war machine direct and efficient we need to focus our subversive activity on several fields:

Disruption of military infrastructure like ammunition warehouses, railroads, ports, airports and roads used to deliver troops and the military material to the fronts.

We can take inspiration from our proletarian brothers and sisters from collectives sabotaging the railways in Belarus and Russia since the beginning of the war to stop the delivery of military material to the front.

Also, from port workers in Genoa and Trieste in Italy and in Piraeus in Greece blocking the shipment of weapons and munitions to Ukraine, Israel or for American bombing of Yemen.

Disruption of military recruitment, draft and “busification” of enlisted men to the front. Both in Ukraine (Zakarpattia and others) and in Russia (Dagestan and others), pigs and military patrols coming to arrest the enlisted men are being confronted by their angry relatives and friends.

If we live in countries further from the front, the State so far uses either some sort of “voluntary” recruitment tactics, and nationalist manipulation like the patriotic education programs that are being run for example in France or in Poland or projects of compulsory military service. If we look for inspiration of what to do about it, let’s point out the long tradition of protests and riots against military recruiters and “military career advisers” in American universities, going back to the so-called wars in Vietnam, the Persian Gulf up to the recent one in Gaza.

Why should military recruiters, nationalist propagandists, or those good citizens that snitch for the State and denounce the anti-militaristic class resistance – those that force us to sacrifice ourselves for the “good of the nation” – be allowed to live their lives in peace and safety? Let’s deal with them as our class movement has always dealt with scabs and strikebreakers! Snitches get stitches!

Helping the deserters to escape, hide them and smuggle them across the borders, but also organize our struggle together with them! There already exist networks both in Russia and Ukraine that help soldiers escape from the army and we need to practically connect them with our own networks of struggle. This means secure contacts, secure phones, safe houses, fund collections…

History of class struggle shows us that the only way how we can truly oppose the capitalist war, not in favor of continuation of our misery in capitalist peace, but for destruction of the society of misery and exploitation altogether, and therefore to end all wars, is when the revolt of proletarians on the front-lines and struggle of those on the “home front” practically unite!

Let us recall the experience of the proletarians in Iraq during the so-called First Gulf war of 1991, when army deserters, many of them keeping their weapons, have congregated both in the marshes in the south and the mountains in the north where they organized together with the militant workers the insurrection against the State!

When faced with a global capitalist catastrophe, the revolution is our only perspective!

Let’s turn our weapons against “our own” exploiters and against “our own” generals!

Let’s struggle together against the capitalist war, against the capitalist peace!

Let’s turn the capitalist war into a global class insurrection for communism!

Français

Prolétaires « sur le front intérieur » !
Camarades !

Dans de nombreuses régions du monde, le capitalisme relance en ce moment même sa machine de guerre, qui est un de ses fondamentaux, pour massacrer des milliers et des milliers de prolétaires. Ils sont bombardés et pilonnés sans relâche, délibérément affamés et privés d’eau, forcés de se tirer dessus, de se poignarder ou de s’empoisonner au gaz dans les tranchées, violés, torturés et mutilés…

Lorsque notre classe est confrontée à ce carnage, à cette horrible intensification de l’inhumanité de la société capitaliste, sa seule réaction est de refuser de s’y soumettre ! Cela vient de nos tripes et en même temps c’est l’expression de nos intérêts historiques de classe.

C’est pourquoi, peu de temps après le début de la guerre en Ukraine, les « incidents » ont commencé à apparaître des deux côtés du front. Les soldats des deux armées tentent de plus en plus d’échapper à la conscription et de ne pas être envoyés au front. Ils se cachent lorsqu’ils le peuvent, et s’ils sont enrôlés de force dans les unités militaires, ils essaient de s’échapper et de quitter leurs positions à la première occasion. La situation est allée si loin que les généraux ukrainiens se plaignent de la « désintégration totale de la discipline de l’armée ». La même chose se produit, bien qu’à plus petite échelle malheureusement, dans d’autres conflits inter-bourgeois au Moyen-Orient, au Soudan et ailleurs. Tant en Ukraine qu’en Russie, des officiers de l’armée et des recruteurs militaires ont été attaqués par leurs « propres » troupes.

Mais que pouvons-nous, en tant que prolos vivant dans les territoires « paisibles » du « front intérieur », faire pour soutenir concrètement la lutte de nos frères de classe en uniforme qui se révoltent contre la guerre capitaliste et pour la relier concrètement à nos propres luttes ? Même si nous avons la chance de vivre suffisamment loin de la « zone de mort » pour ne pas souffrir des bombardements, des missiles, de l’occupation militaire ou de la présence de bandes itinérantes d’égorgeurs des « unités spéciales » ?

Nos vies sont toujours affectées quotidiennement par les réductions des « dépenses sociales », la détérioration des conditions de travail et l’intensification de l’exploitation, l’augmentation des prix du logement, de la nourriture, de l’énergie et des autres moyens de survie, le renforcement du contrôle social et de la répression ainsi que de la militarisation générale de la société.

Ce n’est bien sûr pas nouveau, nous connaissons cette misère également en temps de « paix » capitaliste et nous luttons contre elle tout autant. Mais pendant la guerre ou les préparatifs intensifs de la guerre, le Capital et son État doivent concentrer une part croissante de la production dans ce que l’on appelle « l’économie de guerre ». En d’autres termes, produire rapidement des armes, des munitions et des véhicules militaires, du carburant, des rations alimentaires, etc. pour les dépenser tout aussi rapidement dans le processus de massacre des prolétaires – c.à.d. nous autres ! Et comme chaque État doit le faire plus rapidement et plus massivement que « l’ennemi », cela crée une immense pression pour nous faire travailler toujours plus dur, plus longtemps, avec moins de protection, etc. Dans le même temps, l’État doit redoubler de propagande en faveur de la nation et du caractère sacré de « la Patrie », de « la démocratie » et de « la liberté » afin de nous convaincre de nous sacrifier pour les intérêts du Capital qui ne pourront jamais être les nôtres.

La première réponse à la question de savoir ce qu’il faut faire est donc : se révolter contre notre propre exploitation ! Par des grèves, des occupations, des blocages et des sabotages d’autoroutes et de voies ferrées, des pillages de marchandises et leur redistribution parmi la classe, etc. en temps de guerre, nous attaquons la production, la valorisation et la reproduction du Capital nécessaire à l’effort de guerre. Mais aussi, en revendiquant nos intérêts de classe en opposition aux intérêts de la classe dominante, nous renversons leur conte de fées de « l’unité nationale » ! Nos ennemis de classe devront également envoyer plus de flics et de soldats pour tenter de réprimer nos luttes – et ceux-ci ne pourront dès lors pas être utilisés pour chasser les déserteurs et les réfugiés, pour imposer la mobilisation, pour garder les frontières… et leur loyauté envers l’État n’est pas acquise. Après tout, les mutineries dans l’armée russe en février 1917 ont été déclenchées lorsque les soldats ont reçu l’ordre de leurs officiers de réprimer les travailleurs en grève à Petrograd !

Pour que notre attaque contre la machine de guerre soit directe et efficace, nous devons concentrer notre activité subversive sur plusieurs domaines :

Perturbation des infrastructures militaires telles que les entrepôts de munitions, les chemins de fer, les ports, les aéroports et les routes utilisées pour acheminer les troupes et le matériel militaire vers les fronts.

Nous pouvons nous inspirer de nos frères et sœurs prolétaires des collectifs qui sabotent les chemins de fer en Biélorussie et en Russie depuis le début de la guerre pour empêcher l’acheminement de matériel militaire vers le front.

Les dockers de Gênes et de Trieste en Italie et du Pirée en Grèce ont également bloqué l’envoi d’armes et de munitions à destination de l’Ukraine, d’Israël ou pour les bombardements américains au Yémen.

Perturbation du recrutement militaire, de l’appel sous les drapeaux et de la « busification » des engagés vers le front. Tant en Ukraine (Transcarpatie etc.) qu’en Russie (Daghestan etc.), les porcs et les patrouilles militaires qui viennent arrêter les hommes conscrits de force sont confrontés à leurs parents et amis en colère.

Si nous vivons dans des pays plus éloignés du front, l’État utilise jusqu’à présent soit des tactiques de recrutement « volontaire » et de manipulation nationaliste, comme les programmes d’éducation patriotique qui sont menés par exemple en France ou en Pologne, soit des projets de service militaire obligatoire. Si nous cherchons à nous inspirer de ce qu’il faut faire, soulignons la longue tradition de protestations et d’émeutes contre les recruteurs militaires et les « conseillers en carrière militaire » dans les universités américaines, qui remonte auxdites guerres du Viêt Nam, du Golfe et jusqu’à la récente guerre à Gaza.

Pourquoi les recruteurs militaires, les propagandistes nationalistes ou les bons citoyens qui mouchardent au service de l’État, et qui dénoncent la résistance de classe antimilitariste – ceux qui nous obligent à nous sacrifier pour le « bien de la nation » – pourquoi ces collabos seraient-ils autorisés à vivre leur vie en paix et en sécurité ? Traitons-les comme notre mouvement de classe a toujours traité les jaunes et les briseurs de grève ! Les balances ne font pas de vieux os !

Aider les déserteurs à s’échapper, les cacher et leur faire franchir clandestinement les frontières, mais aussi organiser notre lutte avec eux ! Il existe déjà des réseaux en Russie et en Ukraine qui aident les soldats à s’échapper de l’armée et nous devons les relier concrètement à nos propres réseaux de lutte. Cela signifie des contacts sûrs, des téléphones sûrs, des maisons sûres, des collectes de fonds…

L’histoire de la lutte des classes nous montre que la seule façon de s’opposer véritablement à la guerre capitaliste, non pas en faveur de la poursuite de notre misère dans la paix capitaliste, mais pour la destruction de la société de misère et d’exploitation tout entière, et donc pour la fin de toutes les guerres, c’est lorsque la révolte des prolétaires sur les lignes de front et la lutte de ceux qui se trouvent sur le « front intérieur » s’unissent pratiquement !

Rappelons l’expérience des prolétaires en Irak pendant la soi-disant première guerre du Golfe de 1991, lorsque les déserteurs de l’armée, dont beaucoup avaient gardé leurs armes, se sont rassemblés à la fois dans les marais du sud et dans les montagnes du nord, où ils ont organisé avec les travailleurs militants l’insurrection contre l’État !

Face à la catastrophe capitaliste mondiale, la révolution est notre seule perspective !

Retournons nos armes contre « nos propres » exploiteurs et contre « nos propres » généraux !

Luttons ensemble contre la guerre capitaliste, contre la paix capitaliste !

Transformons la guerre capitaliste en une insurrection de classe mondiale pour le communisme !

Italiano

Proletari “sul fronte interno”!
Compagni!

In molte parti del mondo, in questo momento, il capitalismo sta nuovamente mettendo in moto la sua intrinseca macchina da guerra per massacrare migliaia e migliaia di proletari. Vengono bombardati e cannoneggiati senza sosta, deliberatamente affamati e privati dell’acqua, costretti a spararsi, pugnalarsi o avvelenarsi con il gas a vicenda nelle trincee, violentati, torturati e mutilati…

Quando la nostra classe si trova di fronte a questa carneficina, a questa orribile intensificazione della disumanità della società capitalista, la sua unica reazione è rifiutare di sottomettersi ad essa! Questo viene dal nostro istinto e allo stesso tempo è un’espressione dei nostri interessi storici di classe.

Per questo motivo, subito dopo l’inizio della guerra in Ucraina, i cosiddetti “incidenti” hanno iniziato a verificarsi su entrambi i lati del fronte. I soldati di entrambi gli eserciti hanno cercato sempre più di evitare di essere arruolati e mandati al fronte. Si nascondono quando possono e se sono costretti a entrare nelle unità militari, cercano di fuggire e di lasciare le loro posizioni alla prima occasione. Si è arrivati al punto che i generali ucraini lamentano la “totale disintegrazione della disciplina dell’esercito”. La stessa cosa sta accadendo, anche se purtroppo su scala minore, in altri conflitti inter-borghesi in Medio Oriente, Sudan e altrove. Sia in Ucraina che in Russia gli ufficiali dell’esercito e i reclutatori militari sono stati attaccati dalle loro stesse truppe.

Ma cosa possiamo fare noi proletari che viviamo nei territori “in pace” del “fronte interno”, per sostenere concretamente la lotta dei nostri fratelli di classe in uniforme che si ribellano alla guerra capitalista e collegarla concretamente alle nostre lotte? Anche se abbiamo la fortuna di vivere abbastanza lontano dalla “zona di sterminio” da non subire bombardamenti, razzi, occupazione militare o la presenza di bande tagliagole di “unità speciali” che vagano per le strade.

Le nostre vite sono ancora quotidianamente colpite dai tagli alla “spesa sociale”, dal peggioramento delle condizioni di lavoro e dall’intensificazione dello sfruttamento, dall’aumento dei prezzi di abitazioni, cibo, energie e altri mezzi di sopravvivenza, l’aumento del controllo e della repressione sociale e la militarizzazione generale della società.

Naturalmente non è nessuna novità, sperimentiamo questa miseria anche in tempi di “pace” capitalista e lottiamo lo stesso contro di essa. Ma durante la guerra o i preparativi intensivi per la guerra, il Capitale e il suo Stato hanno bisogno di concentrare una parte crescente della produzione nella cosiddetta “economia di guerra”. In altre parole, produrre rapidamente armi, munizioni e veicoli militari, carburante, razioni di cibo, ecc. solo per spenderli altrettanto rapidamente nel processo di uccisione di massa dei proletari – noi! E poiché ogni Stato deve farlo più velocemente e più massicciamente del “nemico”, questo crea un’immensa pressione per farci lavorare sempre più duramente, con orari più lunghi, con meno tutele e così via. Allo stesso tempo, lo Stato deve raddoppiare propaganda della nazione e della santità della “Patria”, della “democrazia” e della “libertà” per convincerci a sacrificarci per gli interessi del Capitale che non potranno mai essere i nostri.

La prima risposta alla domanda su cosa fare è quindi: rivoltarsi contro il nostro stesso sfruttamento! Attraverso scioperi, occupazioni, blocchi e sabotaggi di autostrade e ferrovie, saccheggi di merci e la loro ridistribuzione tra la nostra classe e così via, in tempo di guerra attacchiamo la produzione, valorizzazione e riproduzione del capitale necessario per gli sforzi bellici. Ma anche, rivendicando i nostri interessi di classe in opposizione agli interessi della classe dominante, sovvertiamo la loro favola dell’“unità nazionale”! I nostri nemici di classe dovranno anche inviare più sbirri e soldati per cercare di reprimere le nostre lotte – e quelli mancheranno per dare la caccia ai disertori e ai rifugiati, per imporre la mobilitazione, per sorvegliare le frontiere… e la loro fedeltà allo Stato non è data di fatto. Dopotutto, gli ammutinamenti nell’esercito russo del febbraio 1917 furono scatenati quando i soldati ricevettero dai loro ufficiali l’ordine di reprimere i scioperi degli operai a Pietroburgo!

Per rendere diretto ed efficace il nostro attacco alla macchina bellica dobbiamo concentrare la nostra attività sovversiva su diversi campi:

Rottura di infrastrutture militari come magazzini di munizioni, ferrovie, porti, aeroporti e strade utilizzate per trasportare truppe e materiale militare ai fronti.

Possiamo ispirarci ai nostri fratelli e sorelle proletari dei collettivi che sabotano le ferrovie in Bielorussia e in Russia dall’inizio della guerra per bloccare la consegna di materiale militare al fronte.

Anche i lavoratori portuali di Genova e Trieste in Italia e del Pireo in Grecia hanno bloccato la spedizione di armi e munizioni in Ucraina, Israele o per i bombardamenti americani sullo Yemen.

Rottura del reclutamento militare, dell’arruolamento e della “busificazione” degli arruolati al fronte. Sia in Ucraina (Transcarpazia e altri) sia in Russia (Daghestan e altri), sbirri e pattuglie militari che provano ad arrestare gli arruolati vengono affrontati dai loro parenti e amici arrabbiati.

Se viviamo in paesi più lontani dal fronte, lo Stato finora utilizza una sorta di tattica di reclutamento “volontario” e di manipolazione nazionalista, come i programmi di educazione patriottica in corso, ad esempio, in Francia o in Polonia, oppure progetti di servizio militare obbligatorio. Se cerchiamo un’ispirazione su cosa fare, ricordiamo la lunga tradizione di proteste e rivolte contro i reclutatori militari e i “consiglieri per la carriera militare” nelle università americane, che risale riguardo alle cosiddette guerre in Vietnam e nel Golfo Persico fino a quella recente a Gaza.

Perché mai i reclutatori militari, i propagandisti nazionalisti o quei bravi cittadini che fanno la spia per lo Stato e denunciano la resistenza di classe antimilitarista – quelli che ci costringono a sacrificarci per il “bene della nazione” – dovrebbero poter vivere in pace e sicurezza? Trattiamoli come il nostro i movimento di classe ha sempre trattato i crumiri! La spia muore male!

Aiutare i disertori a fuggire, nasconderli e aiutarli a passare in secreto i confini, ma anche organizzare la nostra lotta insieme a loro! Esistono già reti sia in Russia che in Ucraina che aiutano i soldati a fuggire dall’esercito e noi dobbiamo collegarle praticamente con le nostre reti di lotta. Questo significa contatti sicuri, telefoni sicuri, case sicure, raccolte di fondi…

La storia della lotta di classe ci mostra che l’unico modo in cui possiamo opporci veramente alla guerra capitalista, non in favore della continuazione della nostra miseria nella pace capitalista, ma per la distruzione della società della miseria e dello sfruttamento, e quindi per porre fine a tutte le guerre, è quando la rivolta dei proletari sul fronte di guerra e la lotta di quelli sul “fronte interno” si praticamente uniscono!

Ricordiamo l’esperienza dei proletari in Iraq durante la cosiddetta Prima guerra del Golfo del 1991, quando i disertori dell’esercito, molti dei quali hanno conservato le armi, si sono riuniti sia nelle paludi del sud che nelle montagne del nord, dove hanno organizzato insieme ai lavoratori militanti l’insurrezione contro lo Stato!

Di fronte alla catastrofe capitalistica globale, la rivoluzione è la nostra unica prospettiva!

Rivolgiamo le nostre armi contro i “nostri” sfruttatori e contro i “nostri” generali!

Lottiamo insieme contro la guerra capitalista e contro la pace capitalista!

Trasformiamo la guerra capitalista in un’insurrezione di classe mondiale per il comunismo!

Deutsch

Proletarier „an der Heimatfront“!
Gefährtinnen und Gefährten!

In vielen Teilen der Welt setzt der Kapitalismus gerade wieder seine ihm innewohnende Kriegsmaschinerie in Gang, um Tausende und Abertausende Proletarier abzuschlachten. Sie werden unerbittlich bombardiert und beschossen; absichtlich ausgehungert und ohne Wasser gelassen; gezwungen, sich in den Schützengräben gegenseitig zu erschießen, zu erstechen oder mit Gas zu vergiften, vergewaltigt, gefoltert und verstümmelt…

Wenn unsere Klasse mit diesem Gemetzel, dieser schrecklichen Zuspitzung der Unmenschlichkeit der kapitalistischen Gesellschaft konfrontiert wird, ist ihre einzige Reaktion, sich dem nicht zu unterwerfen! Das kommt aus unserem Bauch heraus und ist gleichzeitig Ausdruck unserer historischen Klasseninteressen.

Deshalb kam es kurz nach Beginn des Krieges in der Ukraine auf beiden Seiten der Front zu den sogenannten „Zwischenfällen“. Soldaten beider Armeen versuchen zunehmend, sich der Einberufung und Entsendung an die Front zu entziehen. Sie verstecken sich, wenn sie können, und wenn sie in die Militäreinheiten gezwungen werden, versuchen sie zu fliehen und ihre Positionen bei der ersten Gelegenheit zu verlassen. Es ging so weit, dass sich die ukrainischen Generäle über den „völligen Zusammenbruch der Armeedisziplin“ beschwerten. Dasselbe passiert, wenn auch leider in kleinerem Maßstab, in anderen innerbürgerlichen Konflikten im Nahen Osten, im Sudan und anderswo. Sowohl in der Ukraine als auch in Russland wurden Armeeoffiziere und Militärrekrutierer von ihren „eigenen“ Truppen angegriffen.

Aber was können wir als Proletarier, die in den „friedlichen“ Gebieten der „Heimatfront“ leben, tun, um den Kampf unserer Klassenbrüder in Uniform, die sich gegen den kapitalistischen Krieg auflehnen, praktisch zu unterstützen und ihn mit unseren eigenen Kämpfen zu verbinden? Selbst wenn wir das Glück haben, weit genug von der „Todeszone“ entfernt zu leben, dass wir nicht unter Bombenangriffen, Raketen, militärischer Besatzung oder der Anwesenheit umherstreifender Banden von „Spezialeinheit“-Mördern leiden?

Unser Leben wird dennoch täglich durch Kürzungen bei den „Sozialausgaben“, die Verschlechterung der Arbeitsbedingungen und die Intensivierung der Ausbeutung, den Anstieg der Preise für Wohnraum, Lebensmittel, Energie und andere Überlebensmittel, die zunehmende soziale Kontrolle und Repression sowie die allgemeine Militarisierung der Gesellschaft beeinträchtigt.

Das ist natürlich nichts Neues, wir erleben dieses Elend auch in Zeiten des kapitalistischen „Friedens“ und kämpfen trotzdem dagegen an. Aber während eines Krieges oder intensiver Kriegsvorbereitungen müssen das Kapital und der Staat einen zunehmenden Teil der Produktion in die sogenannte „Kriegswirtschaft“ verlagern. Mit anderen Worten: Waffen, Munition und Militärfahrzeuge, Treibstoff, Lebensmittelrationen usw. müssen schnell produziert und ebenso schnell für den Prozess des Massenmordes an Proletariern – UNS! – ausgegeben werden. Und weil jeder Staat dies schneller und umfassender tun muss als der „Feind“, entsteht ein immenser Druck, immer härter und länger zu arbeiten, mit weniger Schutz und so weiter. Gleichzeitig muss der Staat die Propaganda für die Nation und die Heiligkeit des „Vaterlandes“, der „Demokratie“ und der „Freiheit“ verstärken, um uns davon zu überzeugen, uns für die Interessen des Kapitals zu opfern, die niemals unsere eigenen sein können.

Die erste Antwort auf die Frage, was zu tun ist, lautet daher: Revolte gegen unsere eigene Ausbeutung! Durch Streiks, Besetzungen, Blockaden und Sabotage von Autobahnen und Eisenbahnen, Plünderung von Gütern sowie deren Umverteilung innerhalb unserer Klasse usw. greifen wir während des Krieges die Produktion, Verwertung und Reproduktion des Kapitals an, die für die Kriegsanstrengungen benötigt werden. Aber auch, indem wir unsere Klasseninteressen gegen die Interessen der herrschenden Klasse durchsetzen, untergraben wir ihr Märchen von der „nationalen Einheit“! Unsere Klassenfeinde werden auch mehr Polizisten und Soldaten entsenden müssen, um zu versuchen, unsere Kämpfe zu unterdrücken – und diese werden dann für die Jagd auf Deserteure und Flüchtlinge, für die Durchsetzung der Mobilmachung, für die Bewachung der Grenzen fehlen… und ihre Loyalität gegenüber dem Staat ist nicht selbstverständlich. Schließlich wurden die Meutereien in der russischen Armee im Februar 1917 dadurch ausgelöst, dass die Soldaten von ihren Offizieren den Befehl erhielten, streikende Arbeiter in Petrograd zu zerschlagen!

Um unseren Angriff auf die Kriegsmaschinerie direkt und effizient zu gestalten, müssen wir unsere subversiven Aktivitäten auf mehrere Bereiche konzentrieren:

Störung der militärischen Infrastruktur wie Munitionslager, Eisenbahnen, Häfen, Flughäfen und Straßen, die zur Lieferung von Truppen und militärischem Material an die Fronten genutzt werden.

Wir können uns von unseren proletarischen Brüdern und Schwestern inspirieren lassen, die seit Beginn des Krieges in Belarus und Russland kollektiv die Eisenbahn sabotieren, um die Lieferung von Militärmaterial an die Front zu stoppen.

Auch von den Hafenarbeitern in Genua und Triest in Italien und in Piräus in Griechenland, die den Transport von Waffen und Munition in die Ukraine, nach Israel oder für die amerikanischen Bombenangriffe auf den Jemen blockieren.

Unterbrechung der militärischen Rekrutierung, Einberufung und „Busifizierung“ von Wehrpflichtigen an die Front. Sowohl in der Ukraine (Transkarpatien und andere) als auch in Russland (Dagestan und andere) werden Schweine und Militärpatrouillen, die die Wehrpflichtigen verhaften wollen, von ihren wütenden Verwandten und Freunden konfrontiert.

Wenn wir in Ländern leben, die weiter von der Front entfernt sind, setzt der Staat bisher entweder auf eine Art „freiwillige“ Rekrutierungstaktik oder auf nationalistische Manipulation wie die patriotischen Bildungsprogramme, die beispielsweise in Frankreich oder Polen durchgeführt werden, oder auf Projekte zur Wehrpflicht. Wenn wir nach Inspiration suchen, was wir dagegen tun können, sollten wir auf die lange Tradition von Protesten und Aufständen gegen militärische Rekrutierer und „militärische Karriereberater“ an amerikanischen Universitäten hinweisen, die bis zu den sogenannten Kriegen in Vietnam und am Persischen Golf zurückreichen und bis zum jüngsten Krieg in Gaza andauern.

Warum sollten Militärrekrutierer, nationalistische Propagandisten oder jene braven Staatsbürger, die für den Staat denunzieren und den antimilitaristischen Klassenwiderstand anprangern – jene, die uns zwingen, uns für das „Wohl der Nation“ zu opfern – ihr Leben in Frieden und Sicherheit leben dürfen? Lasst uns mit ihnen umgehen, wie unsere Klassenbewegung schon immer mit Streikbrechern umgegangen ist! Verräter bekommen Stiche!

Den Deserteuren bei der Flucht helfen, sie verstecken und über die Grenzen schmuggeln, aber auch unseren Kampf gemeinsam mit ihnen organisieren! Es gibt bereits Netzwerke sowohl in Russland als auch in der Ukraine, die Soldaten bei der Flucht aus der Armee helfen, und wir müssen sie praktisch mit unseren eigenen Netzwerken des Kampfes verbinden. Das bedeutet sichere Kontakte, sichere Telefone, sichere Häuser, Sammlungen von Geldern…

Die Geschichte des Klassenkampfes zeigt uns, dass der einzige Weg, wie wir uns dem kapitalistischen Krieg wirklich widersetzen können, nicht zugunsten der Fortsetzung unseres Elends im kapitalistischen Frieden, sondern für die Zerstörung der Gesellschaft des Elends und der Ausbeutung insgesamt und damit für die Beendigung aller Kriege, darin besteht, dass sich der Aufstand der Proletarier an der Front und der Kampf derer an der „Heimatfront“ praktisch vereinen!

Erinnern wir uns an die Erfahrungen der Proletarier im Irak während des sogenannten Ersten Golfkriegs 1991, als sich Armeedeserteure, von denen viele ihre Waffen behielten, sowohl in den Sümpfen im Süden als auch in den Bergen im Norden versammelten, wo sie zusammen mit den militanten Arbeitern den Aufstand gegen den Staat organisierten!

Angesichts einer globalen kapitalistischen Katastrophe ist die Revolution unsere einzige Hoffnungsperspektive!

Lasst uns unsere Waffen gegen „unsere eigenen“ Ausbeuter und gegen „unsere eigenen“ Generäle richten!

Lasst uns gemeinsam gegen den kapitalistischen Krieg, gegen den kapitalistischen Frieden kämpfen!

Lasst uns den kapitalistischen Krieg in einen globalen Klassenaufstand für den Kommunismus verwandeln!

Ελληνικά

Προλετάριοι/ες «στο εσωτερικό μέτωπο»!
Συντρόφισσες/οι!

Αυτή τη στιγμή σε πολλά μέρη του κόσμου η εγγενής στον καπιταλισμό πολεμική μηχανή στέλνει για άλλη μια φορά στη σφαγή χιλιάδες προλετάριους. Τους βομβαρδίζουν ανελέητα από ξηρά και από αέρα· τους ωθούν σκόπιμα στη λιμοκτονία και τους αποστερούν το νερό· τους αναγκάζουν να πυροβολούν, να μαχαιρώνουν ή να δηλητηριάζουν με αέρια στα χαρακώματα ο ένας τον άλλο, τους βιάζουν, τους βασανίζουν, τους ακρωτηριάζουν…

Όταν η τάξη μας έρχεται αντιμέτωπη με αυτή τη σφαγή, αυτή τη φρικτή παρόξυνση της απανθρωπιάς της καπιταλιστικής κοινωνίας, αρνείται να υποταχθεί σε αυτήν! Αυτή η αντίδραση είναι που ξεπηδά πηγαία από τα σωθικά μας και αποτελεί ταυτόχρονα έκφραση των ιστορικών ταξικών μας συμφερόντων.

Αυτός είναι ο λόγος που αμέσως μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, άρχισαν να εμφανίζονται τα λεγόμενα «περιστατικά» και στις δύο πλευρές του μετώπου. Οι στρατιώτες και των δύο πλευρών προσπαθούν ολοένα περισσότερο να αποφύγουν να επιστρατευτούν και να σταλούν στο μέτωπο. Όταν μπορούν να κρυφτούν, το κάνουν και όταν εξαναγκάζονται να καταταγούν σε κάποια στρατιωτική μονάδα, προσπαθούν να δραπετεύσουν και να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους με την πρώτη ευκαιρία. Το πράγμα έχει παραγίνει τόσο, που οι Ουκρανοί στρατηγοί διαμαρτύρονται και μιλάνε για «πλήρη αποσύνθεση της στρατιωτικής πειθαρχίας». Το ίδιο συμβαίνει, αν και σε μικρότερη κλίμακα δυστυχώς, και σε άλλες συγκρούσεις μεταξύ των αστικών τάξεων στη Μέση Ανατολή, στο Σουδάν και αλλού. Τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Ρωσία αξιωματικοί του στρατού και στρατολόγοι έχουν δεχθεί επιθέσεις από τα ίδια τα «δικά» τους στρατεύματα.

Τι μπορούμε όμως να κάνουμε εμείς ως προλετάριοι που ζούμε στις «ειρηνικές» περιοχές του «εσωτερικού μετώπου», για να υποστηρίξουμε έμπρακτα τον αγώνα των στρατολογημένων ταξικών μας αδελφιών που εξεγείρονται ενάντια στον καπιταλιστικό πόλεμο και να τον συνδέσουμε έμπρακτα με τους δικούς μας αγώνες; Ακόμα κι αν είμαστε τυχεροί και ζούμε τόσο μακριά από τη «ζώνη θανάτου» ώστε να μην απειλούμαστε από βομβαρδισμούς, πυραύλους, στρατιωτική κατοχή ή περιφερόμενες συμμορίες από μαχαιροβγάλτες των «ειδικών μονάδων»;

Ακόμα και τότε η ζωή μας δεν παύει να επηρεάζεται καθημερινά από τις περικοπές στις «κοινωνικών δαπανών», την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας και την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, την αύξηση των τιμών της στέγασης, των τροφίμων, της ενέργειας και άλλων μέσων επιβίωσης, τον αυξημένο κοινωνικό έλεγχο, την καταστολή και τη γενικότερη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας.

Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο, αφού και σε περιόδους καπιταλιστικής «ειρήνης» βιώνουμε την ίδια αυτή δυστυχία και αγωνιζόμαστε ενάντιά της με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αλλά κατά τη διάρκεια του πολέμου ή της εντατικής προετοιμασίας για πόλεμο, το Κεφάλαιο και το Κράτος του καλούνται να συγκεντρώσουν ολοένα και μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής στη λεγόμενη «πολεμική οικονομία». Με άλλα λόγια καλούνται να παράγουν το γρηγορότερο όπλα, πυρομαχικά και στρατιωτικά οχήματα, καύσιμα, μερίδες φαγητού κλπ. μόνο και μόνο για να τα ξοδέψουν εξίσου γρήγορα στη διαδικασία μαζικής εξόντωσης προλετάριων – δηλαδή εμάς! Και επειδή κάθε Κράτος θα πρέπει να το πετύχει αυτό ταχύτερα και σε μεγαλύτερη κλίμακα από τον «εχθρό», αυτό προκαλεί μια τεράστια πίεση που μας αναγκάζει να δουλεύουμε όλο και πιο σκληρά, όλο και περισσότερες ώρες, με λιγότερη προστασία κ.ο.κ. Ταυτόχρονα, το Κράτος καλείται να εντείνει την προπαγάνδα για το έθνος, την ιερή «Πατρίδα», τη «δημοκρατία» και την «ελευθερία» προκειμένου να μας πείσει να θυσιαστούμε για τα συμφέροντα του Κεφαλαίου που ποτέ δεν μπορούν να ταυτιστούν με τα δικά μας.

Επομένως η πρώτη απάντηση στο ερώτημα «τι πρέπει να κάνουμε» είναι: να εξεγερθούμε ενάντια στην ίδια την εκμετάλλευσή μας! Με όπλο τις απεργίες, τις καταλήψεις, τους αποκλεισμούς και το σαμποτάζ σε αυτοκινητόδρομους και σιδηροδρόμους και με απαλλοτριώσεις αγαθών και την αναδιανομή τους μεταξύ ανθρώπων της τάξης μας κ.ο.κ. χτυπάμε την παραγωγή, αξιοποίηση και αναπαραγωγή του Κεφαλαίου που είναι απαραίτητες για τη διεξαγωγή του πολέμου. Μα επιπλέον, διεκδικώντας τα ταξικά μας συμφερόντων ενάντια στα συμφέροντα της άρχουσας τάξης καταρρίπτουμε το παραμυθάκι της «εθνικής ενότητας»! Οι ταξικοί μας εχθροί θα χρειαστεί να ξαμολήσουν περισσότερους μπάτσους και στρατιώτες για να μπορέσουν να καταστείλουν τους αγώνες μας – και αυτοί θα τους λείψουν από το κυνήγι των λιποτακτών και των προσφύγων, την επιβολή της στρατολόγησης, τη φύλαξη των συνόρων… και η αφοσίωσή τους στο Κράτος δεν είναι δεδομένη. Άλλωστε και οι ανταρσίες στον Ρωσικό στρατό τον Φλεβάρη του 1917 πυροδοτήθηκαν όταν οι στρατιώτες έλαβαν την εντολή από τους αξιωματικούς τους να καταστείλουν τους απεργούς εργάτες της Πετρούπολης!

Για να κάνουμε άμεση και αποτελεσματική την επίθεσή μας στην πολεμική μηχανή πρέπει να εστιάσουμε την ανατρεπτική μας δραστηριότητα σε διάφορους τομείς:

Διατάραξη της λειτουργίας των στρατιωτικών υποδομών, π.χ. των αποθηκών πυρομαχικών, των σιδηροδρόμων, λιμανιών, αεροδρομίων και όλων των οδών που χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά στρατευμάτων και την αποστολή στρατιωτικού υλικού στα μέτωπα.

Μπορούμε να αντλήσουμε έμπνευση από τους προλετάριους αδελφούς και τις προλετάριες αδελφές μας των συλλογικοτήτων που σαμποτάρουν τους σιδηροδρόμους στη Λευκορωσία και τη Ρωσία από την αρχή του πολέμου για να σταματήσουν την παράδοση στρατιωτικού υλικού στο μέτωπο. Αλλά και από τους λιμενεργάτες στη Γένοβα και την Τεργέστη στην Ιταλία και τον Πειραιά στην Ελλάδα που εμποδίζουν την αποστολή όπλων και πυρομαχικών στην Ουκρανία, το Ισραήλ ή την Υεμένη, την οποία βομβαρδίζουν οι Αμερικανοί.

Διατάραξη της διαδικασίας στρατολόγησης, της επιστράτευσης και της καταναγκαστικής στρατολόγησης και μεταφοράς [“busification”] των επιστρατευμένων στο μέτωπο. Τόσο στην Ουκρανία (Zakarpattia και αλλού) όσο και τη Ρωσία (Dagestan και αλλού), οι μπάτσοι και οι στρατιωτικές περιπολίες που έρχονται για να συλλάβουν τους νεοσύλλεκτους έρχονται αντιμέτωποι με τους οργισμένους συγγενείς και φίλους τους.

Σε χώρες που βρίσκονται πιο μακριά από το μέτωπο, το Κράτος χρησιμοποιεί προς το παρόν διαφόρων ειδών τακτικές «εθελοντικής» στρατολόγησης και εθνικιστικής χειραγώγησης, όπως τα προγράμματα πατριωτικής εκπαίδευσης που τρέχουν για παράδειγμα στη Γαλλία ή την Πολωνία ή τα προγράμματα υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Αν αναζητούμε έμπνευση για το τι πρέπει να κάνουμε ενάντια σε αυτά, ας θυμηθούμε τη μακρά παράδοση διαμαρτυριών και ταραχών ενάντια στους στρατολόγους και τους «συμβούλους στρατιωτικής καριέρας» στα αμερικανικά πανεπιστήμια, που ξεκινούν από τους λεγόμενους πολέμους του Βιετνάμ και τους πολέμους του Περσικού Κόλπου και φτάνουν μέχρι τον πρόσφατο πόλεμο στη Γάζα.

Γιατί να αφήνουμε τους στρατολόγους και τους προπαγανδιστές του εθνικισμού ή εκείνους τους «καλούς πολίτες» που ρουφιανεύουν για χάρη του Κράτους και καταγγέλλουν την αντιμιλιταριστική ταξική αντίσταση -αυτούς δηλαδή που μας αναγκάζουν να θυσιάζουμε τη ζωή μας για το «καλό του έθνους»- να ζουν τη ζωή τους με ειρήνη και ασφάλεια; Ας τους αντιμετωπίσουμε όπως αντιμετώπιζε πάντα το ταξικό κίνημα τους απεργοσπάστες και τους πουλημένους που προσλαμβάνει η εργοδοσία για να σπάνε τις απεργίες! Οι χαφιέδες τρώνε ξύλο!

Βοηθάμε τους λιποτάκτες να ξεφύγουν, τους κρύβουμε και τους φυγαδεύουμε από τα σύνορα, αλλά οργανώνουμε και τον αγώνα μας μαζί τους! Υπάρχουν ήδη δίκτυα τόσο στη Ρωσία όσο και στην Ουκρανία που βοηθούν τους στρατιώτες να δραπετεύσουν από τον στρατό και πρέπει να τα συνδέσουμε έμπρακτα με τα δικά μας δίκτυα αγώνα. Αυτό σημαίνει να έχουμε ασφαλείς επαφές, ασφαλή τηλέφωνα, ασφαλή σπίτια για διαμονή, fundraising…

Η ιστορία της ταξικής πάλης μάς δείχνει ότι ο μόνος τρόπος να αντιταχθούμε πραγματικά στον καπιταλιστικό πόλεμο, όχι για να συνεχιστεί η δυστυχία μας υπό καθεστώς καπιταλιστικής ειρήνης, αλλά για την καταστροφή της κοινωνίας της δυστυχίας και της εκμετάλλευσης συνολικά, και επομένως για να τελειώσουν όλοι οι πόλεμοι, είναι όταν ενωθούν στην πράξη η εξέγερση των προλετάριων στις γραμμές του μετώπου και ο αγώνας αυτών που βρίσκονται στο «εσωτερικό μέτωπο»!

Ας θυμηθούμε ξανά την εμπειρία των προλετάριων στο Ιράκ κατά τη διάρκεια του λεγόμενου Πρώτου Πολέμου του Κόλπου το 1991, όταν πολλοί λιποτάκτες, έχοντας κρατήσει τα όπλα τους, συγκεντρώθηκαν τόσο στους βάλτους στον νότο όσο και στα βουνά στον βορρά και εκεί οργάνωσαν από κοινού με τους μαχητικούς εργάτες την εξέγερση ενάντια στο Κράτος!

Μπροστά στην παγκόσμια καπιταλιστική καταστροφή, η επανάσταση είναι η μόνη μας ελπιδοφόρα προοπτική!

Ας στρέψουμε τα όπλα μας ενάντια στους «δικούς μας» εκμεταλλευτές και ενάντια στους «δικούς μας» στρατηγούς!

Ας αγωνιστούμε μαζί ενάντια στον καπιταλιστικό πόλεμο, ενάντια στην καπιταλιστική ειρήνη!

Ας μετατρέψουμε τον καπιταλιστικό πόλεμο σε παγκόσμια εμφύλιο πόλεμο και ταξική εξέγερση για τον κομμουνισμό!

Español

¡Proletarios “en el frente interno”!
¡Camaradas!

En muchas partes del mundo, el capitalismo está reactivando su maquinaria bélica principal para masacrar a miles y miles de proletarios. Se les bombardea y acribilla sin tregua, se les mata deliberadamente de hambre y se les priva de agua, se les obliga a dispararse, apuñalarse o gasearse en las trincheras, se les viola, tortura y mutila…

Cuando nuestra clase se enfrenta a esta carnicería, a esta horrible intensificación de la inhumanidad de la sociedad capitalista, ¡su única reacción es negarse a someterse a ella! Esto nos sale de las entrañas y al mismo tiempo es la expresión de nuestros intereses históricos de clase.

Por eso, poco después del comienzo de la guerra en Ucrania, empezaron a aparecer “incidentes” a ambos lados del frente. Los soldados de ambos ejércitos intentan cada vez más escapar al reclutamiento y evitar ser enviados al frente. Se esconden cuando pueden, y si son reclutados a la fuerza en unidades militares, intentan escapar y abandonar sus posiciones a la primera oportunidad. La situación ha llegado tan lejos que los generales ucranianos se quejan de la “desintegración total de la disciplina del ejército”. Lo mismo está ocurriendo, aunque desgraciadamente a menor escala, en otros conflictos interburgueses en Oriente Medio, Sudán y otros lugares. Tanto en Ucrania como en Rusia, oficiales del ejército y reclutadores militares han sido atacados por sus “propias” tropas.

Pero, ¿qué podemos hacer nosotros, como proletarios que vivimos en los territorios “pacíficos” del “frente interno”, para apoyar concretamente la lucha de nuestros hermanos de clase uniformados que se rebelan contra la guerra capitalista y vincularla concretamente a nuestras propias luchas? ¿Aunque tengamos la suerte de vivir lo suficientemente lejos de la “zona de la muerte” como para no sufrir los bombardeos, los misiles, la ocupación militar o la presencia de bandas ambulantes de matones de las “unidades especiales”?

Nuestras vidas siguen viéndose afectadas a diario por los recortes del “gasto social”, el deterioro de las condiciones laborales y la intensificación de la explotación, la subida de los precios de la vivienda, los alimentos, la energía y otros medios de supervivencia, el aumento del control social y la represión y la militarización general de la sociedad.

Por supuesto, esto no es nada nuevo; también conocemos esta miseria en tiempos de “paz” capitalista y luchamos contra ella con la misma intensidad. Pero durante la guerra o los preparativos intensivos para la guerra, el capital y su Estado deben concentrar una parte cada vez mayor de la producción en lo que se conoce como “economía de guerra”. Es decir, producir rápidamente armas, municiones y vehículos militares, combustible, raciones alimenticias, etc. para gastarlos con la misma rapidez en el proceso de masacrar a los proletarios, es decir, ¡al resto de nosotros! Y como cada Estado tiene que hacer esto más rápidamente y a mayor escala que el “enemigo”, esto crea una inmensa presión para hacernos trabajar cada vez más arduamente, por más tiempo y con menos medidas de seguridad, etc. Al mismo tiempo, el Estado tiene que redoblar su propaganda a favor de la nación y de la santidad de “la Patria”, “la democracia” y “la libertad” para convencernos de que nos sacrifiquemos por los intereses del Capital, los cuales nunca pueden ser los nuestros.

La primera respuesta a la pregunta de qué hacer es: ¡rebelarnos contra nuestra propia explotación! Mediante huelgas, ocupaciones, bloqueos y sabotajes de autopistas y ferrocarriles, saqueos de mercancías y su redistribución entre la clase, etc. en tiempos de guerra, atacamos la producción, valorización y reproducción del Capital necesario para el esfuerzo bélico. Pero también, al afirmar nuestros intereses de clase en oposición a los intereses de la clase dominante, ¡desbaratamos su cuento de hadas de la “unidad nacional”! Nuestros enemigos de clase también tendrán que enviar más policías y soldados para intentar reprimir nuestras luchas – y no podrán ser utilizados para ahuyentar a los desertores y refugiados, para imponer la movilización, para vigilar las fronteras… y su lealtad al Estado no es un hecho. Después de todo, los motines en el ejército ruso en febrero de 1917 se desencadenaron cuando los soldados recibieron órdenes de sus oficiales de reprimir a los trabajadores en huelga en Petrogrado.

Para que nuestro ataque a la maquinaria bélica sea directo y eficaz, debemos concentrar nuestra actividad subversiva en varias áreas:

Desorganización de la infraestructura militar, como almacenes de municiones, ferrocarriles, puertos, aeropuertos y las carreteras utilizadas para llevar tropas y equipo militar a los frentes.

Podemos inspirarnos en nuestros hermanos y hermanas proletarios de los colectivos que han estado saboteando los ferrocarriles en Bielorrusia y Rusia desde el comienzo de la guerra para impedir el transporte de suministros militares al frente.

Los estibadores de Génova y Trieste en Italia y del Pireo en Grecia también bloquearon el envío de armas y municiones a Ucrania, Israel o para los bombardeos estadounidenses en Yemen.

Perturbación del reclutamiento militar, la conscripción y la “busificación” de reclutas para el frente. Tanto en Ucrania (Transcarpatia, etc.) como en Rusia (Daguestán, etc.), los cerdos y las patrullas militares que vienen a detener a los hombres reclutados a la fuerza se enfrentan a sus familiares y amigos enfadados.

Si vivimos en países más alejados del frente, el Estado ha utilizado hasta ahora o bien tácticas de reclutamiento “voluntario” y de manipulación nacionalista, como los programas de educación patriótica llevados a cabo en Francia y Polonia, por ejemplo, o bien planes de servicio militar obligatorio. Si buscamos inspiración sobre qué hacer, señalemos la larga tradición de protestas y disturbios contra los reclutadores militares y los “asesores de carreras militares” en las universidades estadounidenses, que se remontan a las llamadas guerras de Vietnam y del Golfo y llegan hasta la reciente guerra de Gaza.

¿Por qué los reclutadores militares, los propagandistas nacionalistas o los buenos ciudadanos que delatan para el Estado y denuncian la resistencia de clase antimilitarista – aquellos que nos obligan a sacrificarnos por el “bien de la nación” –, por qué a estos compinches se les debería permitir vivir sus vidas en paz y con seguridad? ¡Tratémoslos como nuestro movimiento de clase ha tratado siempre a los soplones y esquiroles! ¡Los chivatos no duran mucho tiempo!

¡Ayudemos a escapar a los desertores, escondámoslos y pasémoslos de contrabando a través de las fronteras, pero también organicemos nuestra lucha con ellos! Ya existen redes en Rusia y Ucrania que ayudan a los soldados a escapar del ejército, y tenemos que vincularlas con nuestras propias redes de lucha. Eso significa contactos seguros, teléfonos seguros, hogares seguros, recaudación de fondos…

La historia de la lucha de clases nos muestra que la única manera de oponerse realmente a la guerra capitalista, no a favor de continuar nuestra miseria en la paz capitalista, sino por la destrucción de toda la sociedad de miseria y explotación, y por lo tanto por el fin de todas las guerras, ¡es cuando la revuelta de los proletarios en el frente y la lucha de los que están en el “frente interno” se unen prácticamente!

Recordemos la experiencia de los proletarios en Irak durante la llamada primera guerra del Golfo de 1991, cuando los desertores del ejército, muchos de los cuales habían conservado sus armas, se reunieron tanto en los humedales del sur como en las montañas del norte, ¡donde organizaron con militantes obreros la insurrección contra el Estado!

Frente a la catástrofe capitalista mundial, ¡la revolución es nuestra única perspectiva!

¡Volvamos nuestras armas contra “nuestros propios” explotadores y “nuestros propios” generales!

¡Luchemos juntos contra la guerra capitalista y contra la paz capitalista!

¡Transformemos la guerra capitalista en una insurrección de clase mundial por el comunismo!